♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥

‍ یک عمر
به سودای لبش
سوختم و آه
روزی که
لب آورد ببوسم
رمضان شد


♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥

حامد عسکری

ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺩﺭ ﺣﯿﺎﻁ ﻭ ﻇﺮﻑ ﭼﯿﻨـﯽ ﺭﻭﯼ ﺯﺍﻧــﻮﯾﺶ
ﺍﻧﺎﺭﯼ ﺑﺮ ﻟﺒﺶ ﮔﻞ ﮐﺮﺩﻩ ﺳﻨﺠﺎﻗﯽ ﺑﻪ ﮔﯿﺴﻮﯾﺶ

ﻗﻨﺎﺭﯼ ﻫﺎﯼ ﺍﯾﻦ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺭﺍ ﺑﯽ ﺑﺎﻝ ﻭ ﭘﺮ ﮐﺮﺩﻩ
ﺻﺪﺍﯼ  ﻧﺎﺯﮎ  ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ  ﭼﯿﻨـﯽ  ﺑﺎ  ﺍﻟﻨﮕﻮﯾﺶ

ﻣﻀﺎﻋﻒ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﺍﺵ ﺭﺍ ﮔﻮﺷﻮﺍﺭ ﺁﻧﺴﺎﻥ
ﮐـــﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﻏــﯽ ﺩﺭﺧﺘــﯽ ﻣﻬــﺮﺑﺎﻥ ﺭﺍ  ﺁﻟﺒﺎﻟﻮﯾﺶ

ﮐﺴــﻮﻑ  ﻣﺎﻩ  ﺭﺥ  ﺩﺍﺩﻩ ﺳﺖ  ﯾﺎ  ﺑﺎﻻ‌ ﺑلند من
ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﭼﻬﺮﻩ ﭘﺎﺷﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺍﺑﺮﯾﺸﻢ ﻣﻮﯾﺶ؟؟

ﺍﮔــﺮ ﭘﯿــﭻ ﺍﻣﯿﻦ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ
ﮐﻤﯽ ﺍﺯ ﺳﺎﻗﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﺑﺒﻨﺪﻡ ﺩﻭﺭ ﺑﺎﺯﻭﯾﺶ

ﺗـﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺟﺪﺍ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻫﺮ ﺑﺎﺭﯼ ﺑﻪ ﺗﺮﻓﻨﺪﯼ
ﯾﮑﯽ ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﺗﻠﺨﺶ ﯾﮑﯽ ﺑﺎ ﺑﺮﻕ ﭼﺎﻗﻮﯾﺶ

ﻗﻀﺎﻭﺕ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺗﺎﺭﯾـــﺦ ﺑﯿـــﻦ ﺧﺎﻥِ ﺩﻩ ﺑﺎ ﻣﻦ
ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺷﻌﺮ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﺎﻍ ﮔﺮﺩﻭﯾﺶ

ﺭﻋﯿﺖ ﺯﺍﺩﻩ  ﺑﻮﺩﻡ  ﺩﺧﺘﺮﺵ  ﺭﺍ  ﺧﺎﻥ ﻧﺪﺍﺩ  ﻭ  ﻣﻦ
ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺯﺧﻢ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺍﯾﻦ ﺯﺧﻢ ﻫﻢ ﺭﻭﯾﺶ

♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥

حامد عسکری